Het schijnt dat 32 procent van Nederland zich er regelmatig begeeft. Om er te kijken. Om er indecente voorstellen te doen. Om te gluren maar bovenal om verlichting van hun elementaire eenzaamheid te zoeken. Ik heb het hier over het fenomeen internet dating. Hoewel digitaal bemiddelen een passendere term zou zijn mits er daadwerkelijk bemiddeld werd.
Een statig geblondeerde koppelaarster van voor in de vijftig die een catalogus vol met armlastige vrouwen uit Stalinistische landen achter het voormalige IJzeren gordijn doorbladert en u na verloop van tijd een secuur uitgezochte selectie toont, die tijden zijn helaas vervlogen. Online wordt er zelf gezocht in de schier onuitputtelijke bron van vleeswaren. Vlijtig wordt het beeldmateriaal afgewerkt op zoek naar de hoofdprijs. En voor de zekerheid ook de troostprijzen, u bent toch geen dief van uw eigen geluk?
En zo zag ik alle soorten vrouwen voorbij komen. Mooi, geil, onnozel, attractief, knap, oud, lelijk, schattig, nog lelijker etc. En alle varianten van eigenschappen die je aan korrelige foto’s kunt toekennen. Alsof ik in de jury des levens zat, alsof ik God zelve was die op de laatste dag een oordeel over ieder mens velt. U mag blijven; U gaat naar het voorgeborchte van de hel. Vraatzucht: foei, een van de zeven zonden! Oftewel penitentie voor onbepaalde tijd. Ach, waar is de tijd gebleven dat de mens wikt en God beschikt?
Ondertussen moet de zorgvuldig gemaakte vrouwenselectie wel benaderd en gepaaid worden, het eeuwenoude minnespel draait om geven en nemen. Om het juiste te kunnen geven verschaffen de ‘profielen’ van de uitverkorenen de broodnodige informatie voor de digitale Casanova. Mag ik hier wel opmerken dat de ontluistering groot is als men de ontboezemingen van deze deernen tot zich neemt? Ik herinner mij dat ik vriendelijk doch streng werd toegesproken door mijn ouders als ik te veel wensen op mijn jaarlijkse verlanglijst voor de goedheiligman schreef. Deze reprimande hebben velen blijkbaar niet gekregen of met de jaren verdrongen.
Bij het lezen van de (dwingende) wensen vergaat interesse, lust en moed in willekeurige volgorde. Ach en wee! Deze schepsels willen compensatie voor wat ze in het dagelijkse leven nooit hebben gekregen of zullen krijgen. Omdat ze het waard menen te zijn? Gebaseerd op illusies, slechte NET5 series en verwendheid slaan de luxepaarden op hol. Ze pogen levens te leiden die gestoeld zijn op materiële extase. Er moet immer en ver gereisd worden. Eten en drinken doe je uiteraard niet binnenshuis, spontaniteit is een omnipotente factor en alles, echt alles gebeurt met passie. Dames die passievol schijten, ik moet ze nog tegenkomen maar ze bestaan blijkbaar en masse.
U begrijpt dat ik het toetsenbord ver van me af legde en gemoedelijk onderuit zonk op mijn behaaglijke bank. Wat verwachten deze wieven nu? Dat ik daaraan kan of ga voldoen? Stel dat ik er aan zou kunnen voldoen, dan zou het bij buurtsuper of kroeg om de hoek toch al meteen raak zijn. Bam! Waarom zou ik dan met zulke schier bovenmenselijk kwaliteiten mijn geluk nog online gaan beproeven, bij wezens die het in de echte wereld blijkbaar niet eens lukt?
Tijd voor een borrel toen ik me plots bedacht: "waar gaat de wereld heen als indrinken vereist is om voldoende moed te verzamelen om online te gaan daten?"
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten