Texaanse verkeersborden waarschuwen voor zombies

Grote digitale verkeersborden die normaal wegwerkzaamheden en routewijzingen aangeven zijn door hackers onder handen genomen. Automobilisten in de stad Austin werden onder meer gewaarschuwd voor zombies en geadviseerd te vluchten.

Uiteraard neemt de politie deze actie zeer serieus en wordt er gezocht naar de boosdoeners die een celstraf in het vooruitzicht hebben. Don’t mess with Texas. Of zo.

Meneer Interieur

Ouder worden is pas een verontrustende gedachte als men merkt dat dit fenomeen ook op de eigen situatie van toepassing is. Meer en meer merk ik de eerset ouderdomsverschijnselen: langdurige katers, minder kwiek de trap beklimmen en een groeiden behoefte aan rust. De vergankelijkheid van anderen wordt pas gemerkt als het dierbaren of bekenden treft. Of mensen die er toe doen. Op hun onnavolgbare wijze.

Zo las ik vandaag het bericht dat Lux Interior van is ons heengegaan. Lux (voor intimi) dus meneer Interior voor ondergetekende heb ik slechts eenmaal in levende lijven aanschouwd. Dat was in 1997 in de Tivoli, Utrecht. Het is - over ouder worden gesproken - alweer twaalf jaar geleden dat ik The Cramps het podium zag betreden. Uiteraard was het optreden memorabel en de bandleden, met meneer Interior voorop, morsig en vuig. Mevrouw Interior blonk die avond uit door structureel vuil te kijken onderwijl haar gitaar net niet vals te laten klinken. Het was heel goed.

En nu is meneer Interior er niet meer. Heengegaan van zijn vrouw en zijn aardse bestaan. En een ieder die hem kende wordt op zijn eigen sterfelijk gedrukt. Memento mori. Nu ben ik niet zo van de hiernamaalsen maar voor meneer Interior hoop ik daadwerkelijk dat er op zijn minst een vagevuur bestaat alwaar hij tot het einde der tijden zijn macabere pleziertjes en onnatuurlijke strapatsen mag vertonen.

Zinloos

Goednieuwsprofeten kunnen in deze tijd van economisch onheil een welkome afwisseling zijn. Met de nadruk op kunnen. Onlangs kwam ik terecht bij de raspositivo’s van Zinfo.nl. Al gauw bleek positiviteit een eufemisme voor een allegaartje van new age gewauwel en opbeurende niemendalletjes. Ten tijden van crisis - zo leert de geschiedenis ons - doen verlossers het bijzonder goed. Een artikel over Haarlemmer wonderolie of The Secret zou hier niet misstaan hebben, maar mijn blik viel op een interview met Gregg Braden. “Gregg wie?”, vraagt U zich af. Mijn eerste reactie was identiek, maar de veelbelovende titel: “Dit moet je zien!” op een buitengewoon positief weblog, trok mij over de streep om zijn verhaal te beluisteren.

Het bleek een ontluisterend epos. Ik zou eigenlijk willen zeggen, oordeel zelf, maar dat wil ik U niet aandoen. Want het is slecht. Heel slecht. Een paar hoogte dan wel dieptepunten: DNA, Hebreeuws, kwantummechanica, naam van God, energievelden, sjamanen, Peru en nog meer DNA. En dat in een enkel betoog. Laten we het op vermakelijk houden, een knipoog, een uit de hand gelopen grap van die dekselse Gregg!

Maar de genadeklap bleek uit een geheel andere hoek te komen. Les autres! De lezers die dolenthousiast reageerden op de flinterdunne theorieën die in het relaas geschetst werden. In plaats van medestanders bleek ik omringd door tegenstanders. Hun dwangmatige positivisme weerhield hun mij weg te honen; dat zou bovendien slecht voor hun karma zijn. Maar de afkeer was duidelijk -zelfs vanachter hun de roze brillen - in hun ogen te lezen. Een criticus op hun vrijplaats. Een vrijdenker in het hol van de wolf. Om positieve ideeën lach je niet, die koester je net als de uitdragers ervan. Positief als ze waren vergaven ze mij mijn onwetendheid en vooringenomenheid. Een houding bovendien die mij van veel levensgeluk beroofde en waar uiteindelijk alleen mijn karma last van had.

Waar ik daarentegen last van had was de zelfspot die aldaar schitterde door afwezigheid. Er werd niet gelachen, alleen maar toegejuicht. Geen kinderlijk en ongedwongen geluk, maar collectief fanatisme. Zelden zag ik zo’n eensgezindheid. Het P-woord was voldoende om de kudde te binden en op te hitsen in de zoektocht naar verlossing. De meute had inspirators dan wel charlatans nodig om hun dagelijkse portie geluk te bereiken die de existentiële leegte in hun levens moest maskeren. De stakkers.

Overigens, Zinfo werkt wel. Opgewekt verliet ik de website. Een potje mentaal slummen op zijn tijd doet een mens daadwerkelijk goed!