Ouder worden is pas een verontrustende gedachte als men merkt dat dit fenomeen ook op de eigen situatie van toepassing is. Meer en meer merk ik de eerset ouderdomsverschijnselen: langdurige katers, minder kwiek de trap beklimmen en een groeiden behoefte aan rust. De vergankelijkheid van anderen wordt pas gemerkt als het dierbaren of bekenden treft. Of mensen die er toe doen. Op hun onnavolgbare wijze.
Zo las ik vandaag het bericht dat Lux Interior van is ons heengegaan. Lux (voor intimi) dus meneer Interior voor ondergetekende heb ik slechts eenmaal in levende lijven aanschouwd. Dat was in 1997 in de Tivoli, Utrecht. Het is - over ouder worden gesproken - alweer twaalf jaar geleden dat ik The Cramps het podium zag betreden. Uiteraard was het optreden memorabel en de bandleden, met meneer Interior voorop, morsig en vuig. Mevrouw Interior blonk die avond uit door structureel vuil te kijken onderwijl haar gitaar net niet vals te laten klinken. Het was heel goed.
En nu is meneer Interior er niet meer. Heengegaan van zijn vrouw en zijn aardse bestaan. En een ieder die hem kende wordt op zijn eigen sterfelijk gedrukt. Memento mori. Nu ben ik niet zo van de hiernamaalsen maar voor meneer Interior hoop ik daadwerkelijk dat er op zijn minst een vagevuur bestaat alwaar hij tot het einde der tijden zijn macabere pleziertjes en onnatuurlijke strapatsen mag vertonen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten