Onlangs werd ik met de neus op de feiten gedrukt: men kan carrière op woongebied maken. Sterker nog, men wordt ten zeerste geacht carrière te maken qua woonstijl, anders valt men op sociaal vlak faliekant door de mand. Ik dacht altijd dat wonen tot de basisbehoeften van Mazlov behoorde. Zelfs topper Froger zong daar ooit over. Een dak boven je hoofd waaronder je beschermd bent tegen de ongemakken en gevaren van de buitenwereld. Ik had het grondig mis en blijk nu een heuse woonparia, een huurpauper te zijn. Schande alom!
Stijgen op de woonladder blijft - ondanks de economische roerige tijden – het nationale devies. En omhoog is de enige acceptabele route. Het idee dat mensen ergens blijven wonen omdat ze het er naar hun zin hebben, tevreden zijn en geen aanvullende wooneisen hebben is niet meer van deze tijd. What was I thinking? Sterker, het bleek een regelrechte belediging te zijn, een vlakke hand in het gezicht van de eerzame en hardwerkende wooncarrièremakers. Wie dacht ik wel niet te zijn dat ik me aan mijn sociale verplichtingen kon onttrekken? Juist door sujetten als ik stagneert de huidige huizenmarkt. Als ik me niet zo lafhartig aan mijn burgerplichten zou onttrekken, zou ons land, sterker nog, de hele wereldeconomie, er een stuk florissanter voorstaan.
Huizen staan momenteel helemaal niet lang te koop omdat de vraagprijs niet aansluit op de markt, welnee! Het probleem is dat de woningmarkt ontwricht is door kortzichtige mannetjes, waarvan ondergetekende een exemplarisch geval is. Alleen egoïstische landverraders doen niet mee aan het nationale vastgoed-piramidespel. Waarom tevreden zijn als je maar liefst drie kookeilanden uit je overwaarde kunt onderhandelen? De koopwoning is de hedendaagse spiegel van de ziel en tevreden zijn is niet iets op trots op te zijn. Dat U het even weet.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten